lets make sandwiches

01:49

გძინავს ალბათ
საბანგადახდილს
იმიტომ, რომ ცხელა
და აივნიდან სიო გიბერავს.. არ გაცივდე.

მე კი ვერაფრით დავიძინე. ჩავწექი, თვალები მაგრად დავხუჭე და ვერ.. დათვლა არ მეხალისება, ცხვრების თვლის ხასიათზე ნამდვილად არ ვარ =)) არადა რამდენჯერ დამითვლია.

ჰოდა ავდექი, კომპიუტერს შემოვუსკუპდი და ბლოგებზე დავიწყე ძრომიალი
სხვის ბლოგებზე
სხვის ცხოვრებაში
სხვის გრძნობებში..

შენ მშვიდად გძინავს
მე კიდევ პეპლებს ვაღვიძებ

Be my friend
Hold me, wrap me up
Unfold me
I am small
and needy
Warm me up
And breathe me

(c) Sia

წითელი წიგნები

ოთახში არაჟნით, ორცხობილით და ყავის შეკვრით ხელებსავსე კაცი შემოდის. სახე გაფითრებული და სერიოზული აქვს. ხვნეშის.

- მგონი, ბავშვი გადმოვარდა აივნიდან... ცოცხალია და არავინ ეკარება, ფეხსაც იქნევდა...

წამოვხტი და გავიქეცი.

- ნახე, ბავშვების პატრონი რომაა, როგორ გავარდა, - შენიშნა ყავის ელ­ექტრომადუღარას ძებნაში გართულმა ქალმა.

ბავშვი არა, მაგრამ ტუფის ქვით მოპირკეთებული ოთხსართულიანი შე­ნობის ძირში, სითეთრეშეპარულ ასფალტზე, დაბალი ტანის, თმამოშვე­ბული კაცი ეგდო.

ხალხი ახლოს არ მიდიოდა - 4-5 მეტრის მანძილზე რკალად ლაგდე­ბოდნენ. ქალები ფრჩხილებს იკვნეტდნენ, კაცები ერთმანეთს სიგა­რეტს სთავაზობდნენ. ერთ ადგილზე არავინ ჩერდებოდა: მცირე ხნით უკან გადგებოდნენ, სულ მალე კი კვლავ რკალის შესავსებად ბრუნდე­ბოდნენ...

- სასწრაფოში დარეკა ვინმემ? დარეკა ვინმემ? - გაუთავებლად კითხუ­ლობდა ვიღაცა.

- ბავშვს ვასეირნებდი, ორი წუთით ადრე გავიარე, სულ რაღაც ორი ნა­ბიჯით გავასწარი... ხმაურზე მოვიხედე და რას ვხედავ - ეს არ გდია? - ბავშვიანი კაცი თავის უჩვეულო თავგადასავალს რკალის შესავსებად მოსული ადამიანების ახალ ჯგუფს უყვებოდა.

ჩამოვარდენილმა მოძრაობა შეწყვიტა...

მის სახეს თეთრი ფერი ეძალებოდა. სიგამხდრის მიუხედავად, მკერ­დი არაბუნებრივად, ავადმყოფურად გაბერილი ჰქონდა. ჩამოვარდნი­ლის ჩონჩხი და მთელი იერი, ლოგიკურად, კუზს მოითხოვდა, მაგრამ კუზიანი არ იყო. სიმაღლე კი მართლაც ბავშვისა ჰქონდა. სულ ცოტა, ბოლო სამი თვე მის სახეს საპარს-საკრეჭი მოწყობილობები არ მიჰკარე­ბია. თხელი, გახუნებული, ბინძური წვერი ალაგ-ალაგ ეზრდებოდა.

პირიდან გადმოსული სისხლის გუბე ნელ-ნელა გაფართოვდა... მოუ­ლოდნელად, გადატეხილ ფეხებთან, გუბეში სამი წითელყდიანი წიგნი დავინახე. ნიავმა ერთ-ერთი სქელტანიანი ტომის სიყვითლეშეპარუ­ლი ფურცლები ჯერ ერთი, შემდეგ კი საწინააღმდეგო მიმართულებით გადაფურცლა.

რომ არა ქარი, სისხლის ფონზე წითელყდიანი წიგნების დანახვა შეუძ­ლებელი იქნებოდა.

"ნეტა, რა წიგნებია?!" - მექანიკურად გავიფიქრე.

ამასობაში სადარბაზოდან შავპერანგიანი ბიჭი გამოვარდა. "ჩამოვარდ­ნილის" დანახვაზე პატარა ხელები სახეზე აიფარა, კედელს აეკრა და აქ­ვითინდა.

მისი დაწყნარება არავის უცდია.

"გადმოხტა, თუ გადმოვარდა?" - კითხულობდა ვიღაც ახალმოსული, - "გადმოხტა, თუ გადმოვარდა?" - არ ჩერდებოდა იგი.

სასწრაფო დახმარების მანქანამ დიდხანს აჭყვიტინა სიგნალი, სანამ ჩა­მოვარდნილამდე მიუშვებდნენ. ყუთებით და რაღაც ხელსაწყოებით გადმოლაგდნენ. ინსტრუმენტების გამოყენებამდე საქმე აღარ მისუ­ლა. მომაკვდავის თავთან დახრილმა ზორბა თეთრხალათიანმა სანი­ტარმა ახალგაზრდა ექიმს ასძახა: "მგონი ისაა... ის უნდა იყოს!.. მაცა­ლე, ერთი მკერდი ვუნახო..." - ამ სიტყვებზე სანიტარმა ასფალტზე და­ბერტყებულ არსებას ენერგიული მოძრაობით გაძვალტყავებული მკერდი გაუშიშვლა.

"კი, ისაა, - ალაპარაკდა სანიტარი, - ნახე, იგივე "ნაკოლკა", იგივე წარწე­რა მსხვილი ასოებით... ჰმ, აი, წიგნები, ეს წითელი წიგნებიც რომ აქ ყრია... ეჭვი არაა - ისაა, ყოველ წელს ერთი და იგივე? არ გაგვი...რაკა საქმე?.."

თეთრხალათიანებმა სიცოცხლეჩამქრალი ორგანიზმი ასფალტს ააგლი­ჯეს. მოძრავ ამბულატორიაში შედგმისას, სანიტრები წამით დაყოვნდ­ნენ. გადაღეღილ გულისპირში ოსტატურად შესრულებული "ნაკოლკა" - ფრთებგაშლილი (მოფარფატე) ანგელოზი დავინახე. ნახატს ნახევარწ­რედ, იშვიათი სილამაზით გამოყვანილი ასოები - "ნუ დაეცემი" - ერტყა.

"ყოველ წელს ერთი და იგივე? ეს ვინ ყოფილა, მე ამის დედას შე..." - სა­ნიტარმა მთელ ხმაზე უტიფრად შეიგინა.

სასწრაფო დახმარების მანქანამ დიდი ხმაურით დატოვა მოყაყანე ადა­მიანები.

წითელ წიგნებს კვლავ ქარი ფურცლავდა. კედელზე აყუდებული ბი­ჭიც კვლავ სახეზეხელებაფარებული ტიროდა. ადამიანები ისე დაიფან­ტნენ, მისი დაწყნარება არავის უცდია.

ოთახში რომ დავბრუნდი, ყავის სმა დამთავრებული ჰქონდათ.

- ბავშვი არ იყო, - ვთქვი მე.

ყურადღება არავის მოუქცევია.

"ნეტა, რა წიგნები იყო?" - ვერ ამომეგდო თავიდან...

ცნობისწადილის დაკმაყოფილება მოგვიანებით ვცადე. სანიტრის ნათქ­ვამმა ("ყოველ წელს ერთი და იგივე?") არ მომასვენა. მომხდარიდან ზუსტად ერთი წლის თავზე ტუფით მოპირკეთებულ ოთხსართულიან სახლთან ვიდექი და ველოდი...

პატარა, სუსტი, უბადრუკი არსება აივნის მაღალ მოაჯირზე ასაბობღებ­ლად, წითელი ფერის წიგნებს ერთმანეთზე აწყობდა - წიგნები მას კი­ბის მაგივრობას უწევდნენ.

დაცემის ყრუ ხმაზე, მოპირდაპირე შენობაში ფანჯრები გააღეს. ვიღა­ცამ იკივლა. ჩამოვარდნილის გადამტვრეულ ფეხებთან, სისხლის გუბე­ში, სამი წითელყდიანი წიგნი ეგდო.

ოთახში არაჟნით, ორცხობილით და ყავის შეკვრით ხელებსავსე დავბ­რუნდი. სახე გაფითრებული და სერიოზული მაქვს. ვხვნეში.

- მგონი, ბავშვი გადმოვარდა აივნიდან... ცოცხალია და არავინ ეკარება, ფეხსაც იქნევდა... - ვთქვი მე.

ოთახში მყოფთაგან ერთი წამოხტა და გაიქცა.

- ნახე, ბავშვების პატრონი რომაა, როგორ გავარდა, - გადაიხარხარა ყა­ვის ელექტრომადუღარას ძებნაში გართულმა ქალმა...

წიგნები კი...

მართლაც კარგი, იშვიათი წიგნები იყო, თუმცა მათი წამოღება და ხე­ლის შეშლა აზრად არ მომსვლია.

უნდა გითხრათ, ასეთი წიგნები ყველა ჩვენგანს უწყვია სახლში...

დათო ქარდავა

–––––––––––––––––
(c) http://arili2.blogspot.com
საინტერესო ბლოგია. ამ ნაწარმოებსაც იქ წავაწყდი და ძალიან მომეწონა. ავიღე და გადმოვიტანე. მგონი არ ეწყინება (:

სახლი

როცა გისოსები შუაშია,
ძნელია მიხვდე რომელი მხარეა სატუსაღო,
გისოსებს აქეთ, თუ გისოსებს იქით.

არასდროს ყოფილხარ სულერთი,
სულ ერთი იყავი.
შენ კი ამ სიცარიელეს, სიტყვებს შორის ვერც კი ხედავდი.

ჩემი საათი, რომელიც ყველას ჩემი სურათი ჰგონია,
მუდამ ერთ დროს მიჩვენებს_
შენ მე მაკლიხარ.


თვალები_ჩემი სახლის ფანჯრები,
წამდაუწუმ იხსნებიან და იხურებიან.
კარი არ მაქვს, და შემოსასვლელად,
ფანჯრებს გთავაზობ_
დახურვამდე თუ შემოასწრებ...

ჩემი სახლი კი_უფრო სწორად ერთი ოთახი,
ფიქრების არქივით,
ოცნებების სასაფლაოთი,
და სიზმრების დამტვერილი თაროებით_ჩემში ეტევა.
თუ კი სხვები სახლში ცხოვრობენ,
ჩემი სახლი ჩემში ცხოვრობს და,
ამ ხნის მანძილზე ისე გაზრდილა
რომ ვეღარც გადის...

შემოდი რა,
შემოდი და ერთად ვიცხოვროთ.
თორემ გისოსები შუაშია და
ძნელია მიხვდე, რომელი მხარეა სატუსაღო,
თორემ მანძილს სიტყვებს შორის ვეღარ ხედავ და
ჩემი საათიც დროს აღარ მიცვლის.

იქნებ ფანჯრიდან გადმოიპარო,
თორემ...
სახლიდან ვერ გამოვდივარ.




იორიკი

Bone Bomb

My

Body

So

Thin

So

Tired

Beaten

For

Years

Ploughshare

To

Bomb

So

Hard

Bone

Bomb

Bone

Bomb

Bone

Bomb

My

Town

So

Dusty

So

Dry

Buildings

Pushed

Over

Lives

Heaped

Together

Young

Girls

Dreaming

Of

Beautiful

Deaths

Popstar

Pictures

Above

Their

Beds

Above

Their

Heads

Troops

Everything

Stolen

Except

My

Bones

Now

I

Am

Only

Bone

I

Waited

For

Peace

And

Here

Is

My

Peace

Here

In

This

Still

Last

Moment

Of

My

Life

Brian Eno - Bone Bomb


როცა ხვდები, რომ სულერთი ხდები ვინმესთვის, ან უბრალოდ გრძნობა გიჩნდება მსგავსი, შეიძლება უსაფუძვლოც კი.. მაინც ცუდია.

მე ჩემი თავის საუკეთესო მეგობარია. მერამდენედ ვრწმუნდები ამაში. ოპტიმიზმი მშველის ხოლმე ყოველთვის (:

В одно окно смотрели двое...

В одно окно смотрели двое:

Один увидел - дождь и грязь.

Другой - листвы зеленой вязь,

Весну и небо голубое! ...

В одно окно смотрели двое...

მეთამაშე

მომაწოდე ხელი, სიგარეტი, ცეცხლი, ხურდა, გაზეთი, ყავა, ლექსი, ნამცხვარი,.. სულ ერთია, ოღონდ მომაწოდე, მომაწოდე რა რამე...

ან გამიყავი, რაც გაქვს, სახლი, წიგნები, მეზობლები, პრობლემები, მეგობრები, სიტყვები, გრძნობები,.. გამიყავი, რაც გინდა, გამიყავი რა რამე.

ისე მირჩევნია გამიყო. რომ მომცე, შემივსებ სიცარიელეს, მაგრამ წახვალ. თუ გამიყოფ, მერე რამე საერთო გვექნება, რაღაც საერთო გვექნება და...

თუ გინდა ჭუჭრუტანა გაუკეთე ჩემს ოთახს, მიყურე ხოლმე. არ გინდა მიყურო ხოლმე? ჩუმად, მე ვიცეკვებ ხოლმე, ხმამაღლა წავიკთხავ, გავიხდი, ვიმღერებ... გინდა გამაკრიტიკე? გარეგნობა გამიკრიტიკე, მეგობრები გამიკრიტიკე, აზრები გამიკრიტიკე, ჩემი მოდუღებული ყავა გამიკრიტიკე...

ან რამე მეთამაშე, გინდა გრძნობებზე მეთამაშე, ან სიტყვებზე მეთამაშე, ან სხეულზე მეთამაშე... ან...

მოვიწყინე.

რა არაფერი არ გინდა. არც მოწყენა არ გინდა? გინდა ერთად მოვიწყინოთ, ან ცალცალკე მოვიწყინოთ, ოღონდ ერთ რამეზე მოვიწყინოთ...

©იორიკი

a cup of tea

 მე შავი, ცოტა ფერით, ლიმონით და ცოტა შაქრით.
შენ? ალბათ უფრო მუქი და ტკბილი
( :










უჩა გუგუნავა - Silken Dreams

Листопад

Одинокий, забытый всеми,
Я брожу по пустым коридорам.
Мне кивают при встрече тениДа и те,
лишь с потухшим взором.

Листопад навевает скуку,
Предлагая в тоске спасенье.
Как во сне, возникают звуки
На кленовом холсте осеннем.

Улетают из неба птицы,
И уносят с собою небо.
Научиться бы мне молиться,
И любить научиться мне бы.

Может город тогда б не умер,
Не осыпался белым снегом.
Научиться бы просто думать,
И прощать научиться мне бы.

Или я, как Илья безногий,
Всё лежу и лежу на печи.
И гляжу я на те дороги,
По которым ходить мне нечем.

А дороги уходят в небыль,
Пелена застилает лица.
Научиться учиться мне бы,
Научиться бы мне молиться.

И водицею из колодца
Мне напиться бы до упаду.
Чтоб о зиму не исколоться,
Не осыпаться листопадом.



Андрей Сапунов - Листопад


thanks for humanoidi
u make me smile today (: