სვანეთის გზა

შორი გზა მოიარე და შინ მშვიდობით მიდიო .

როცა ჯიბლამ წასვლა შემომთავაზა, შევძვერი ინტერნეტში, მოვიძიე რუკები, ინფორმაცია სანახავ ადგილებზე, გადავზომე, დავთვალე, გავიკითხე გზების ამბავი. 

2 ვარიანტი გქვონდა:

1. თბილისი–ზუგდიდი–მესტია–უშგული–მესტია–ზუგდიდი–ბათუმი–თბილისი – აუცილებლად მოგვიწევდა მესტია–უშგული–მესტიის მონაკვეთის გავლა. ყველამ თქვა, რომ გზა არ ვარგა, მაგრამ გრანდ ვიტარას არ გაუჭირდება;

2. თბილისი–ლენტეხი–უშგული–მესტია–ზუგდიდი–ბათუმი–თბილისი – ქვემო სვანეთს ბევრი არ იცნობს, თანამშრომლებმა მითხრეს, რომ იგივე გზაა, რაც უშგული–მესტიის მონაკვეთზეო, ანუ მანქანისთვის პრობლემა არ იქნებოდა.

მეორე ვარიანტი ავირჩიეთ, ბარემ ქვემო სვანეთის ნახვა, თან ასე 200 კილომეტრით ვამოკლებდით გზას. 

ვაი! შორი გზა მოიარე და შინ მშვიდობით მიდიო. 

ლენტეხიდან რამოდენიმე კილომეტრში გზამ გაფუჭება რომ დაიწყო, უშგულამდე უარესდებოდა და უარესდებოდა. გარდა ამისა, არ დგას არანაირი ნიშანი, სად ხარ, რამდენი დაგრჩა. როცა ერთ–ერთ დასახლებულ ადგილზე მგზავრობით გათანგულებმა ვიკითხეთ, უშგულამდე რამდენი დაგვრჩაო, თურმე ჩავსულვართ. 

გზა მართლა ძალიან ლამაზია, მაგრამ საშინლად დამღლელი.